خدا حافظ.......
درون کوچه قلبم چه غمگینانه میپیچید
صدای تو که میگفتی:
بجز تو دل نمی بندم
فریب وعدهایت را ندانستم
ولی اکنون......
بیاد وعدهای تو میان گریه می خندم
برو دیگر که دل از غم رها کردم
خدا حافظ ...خدا حافظ...که دیگر بر نمی گردم
تو بودی آسمان من غمت همسایه قلبم
ولی ......
خورشید چشم تو به باغ دیگری سر زد
قسم به سوز پنهام تو را دیگر نمی خوانم
که از باغ دو چشم تو به پرستوی دلم پر زد
برو دیگر که دل از غم رها کردم
خدا حافظ ...خدا حافظ... که دیگر بر نمی گردم
در آن غمگین غروب سرد تو از شهر دلم رفتی
نگاهم در افق ها ماند
من افسوس می خوردم
شیار گونه هایم را
گل اشکم نوازش کرد
و
من از تو جدا ماندم
ولی......
ای کاش میمردم
وقتی که گریم میگیره
دلم میگه مبارکه
قدر اشکاتو بدون
هنوز چشات بی کلکه
وقتی که گریم میگیره یه آسمون بارونیم
اما به کی بگم خدا من تو دلم زندونیم
رفیقان بی وفا را کمتر از دشمن
نمی دانم
سرم قربان آن دشمن که بویی از
وفا دارد
اموختن
شنا را تنها با شنا کردن میتوان آموخت
وعشق را تنها با عشق ورزیدن میتوان فهمید
نیایش را تنها با نیایش کردن میتوان دریافت
راه دیگری نیست
عشق را تنها با عشق ورزیدن میتوان فهمید
این بدان معناست که مجبوری به قلمرو عشق وارد شوی
بی آنکه چیزی در مورد آن بدانی
به همین دلیل است که عاشق شدن شهامت می طلبد
باور همچون گلی مصنوعی است که از دور گل می نماید
اعتماد گل سرخ واقعی است
ریشه دارد:ریشه هایی درقلبت ودر عمق وجودت
تهی از رشک
تهی از قدرت طلبی
تهی از خشم...تهی از رقابت جویی
تهی از خودستایی وتمامی زبانهای پیرامون آن
درعین حال عشق وجودت راسرشار از آن چیزی می کند
که اکنون برای تو ناشناخته است
وجودی مملو ز رایحه پر از نور و لبریز از نشاط
| عشق | |
| عشق یعنی خون دل یعنی جفا
عشق یعنی درد و دل یعنی صفا عشق یعنی یک شهاب و یک سراب عشق یعنی یک سلام و یک جواب عشق یعنی یک نگاه و یک نیاز عشق یعنی عالمی راز و نیاز عشق یعنی تا ابد فانی شدن عشق یعنی عابد و زاهد شدن عشق یعنی همچو لیلا خون شدن یا چو مجنون راهی صحرا شدن عشق یعنی تیشه فرهاد ها عشق یعنی عالم فریاد ها عشق یعنی زخم کوه بیستون عشق یعنی ناله های درد و خون عشق یعنی در جهان رسوا شدن عشق یعنی یکه و تنها شدن عشق یعنی التماس و انتظار عشق یعنی تا ابد با من بمان...! |
با تو بودن از تو گفتن زیباست
مثل آواز قناری تو بهار
با تو بودن از تو گفتن زیباست
مثل آواز قشنگ جویبار
با تو بودن از تو گفتن زیباست
مثل نیلوفر آبی در آب
مثل اشکهای لطیف شبنم روی گونه های زنبقهای خواب
با تو بودن از تو گفتن زیباست
مثل بارش بارون تو کویر
مثل رویش دوباره چمن روی تن یخ زده زمین پیر
تویی مهتاب سحر ، تویی بارون کویر
از تن خستهء من گرد غربت را بگیر
مثل خورشید بزن و آبم کن
مثل لالایی شب خوابم کن
به تن خسته بزن رنگ دگر
دل ما را تو ببر تا به سحر
کسی که نمیتونه بدونه تو باشه
با تو ام، با تو که گفتی، تکیه گاه عاشقایی
میدونم یه دنیا نوری، ساده ای، بی انتهایی
مث لالایی بارون، تو کویر بی صدایی
تو خود عشقی، میدونم، ناجی فاصله هایی
چقدر این ثانیه ها نامردند...
گفته بودند که بر میگردند...
برنگشتند و پس از رفتنشان
بی جهت عقربه ها میگردند
بگذار تا ز پیشم بروند
لحظه هایی که همه پر دردند
آه این ثانیه های بی رحم
چه بلایی به سرم آوردند
نه به چشمم افقی بخشیدند!
نه ز مغزم گره ای وا کردند
چقدر این ثانیه ها نامردند...
گفته بودند که بر میگردند...
برنگشتند و پس از رفتنشان
بی جهت عقربه ها میگردند
بگذار تا ز پیشم بروند
لحظه هایی که همه پر دردند
آه این ثانیه های بی رحم
چه بلایی به سرم آوردند
نه به چشمم افقی بخشیدند!
نه ز مغزم گره ای وا کردند
بی تو جان را قرار نتوانم کرد
احسان تو را شمار نتوانم کرد
گر بر تن من زبان شود هر مویی
یک شکر تو از هزار نتوانم کرد
عمــریست در این دنیا چـــرخ و فلکی هستیــم
عمــریست که بی سامان در خود کلکی هستیـم
عمـــریست که فــردامـان نبود هــرگــز روشـن
عمــریست که در ایـن دنیا هــرگــز نبود گلشن
عمــریست کـه حیــرانم . دنبــال همـه حیـــران
عمـریست که جا ماندیم . دیوانه و سر گــردان
اشک در چشمان من طوفان غم دارد ولی
خنده بر لب میزنم تا کس نداند راز من
هیچ وقت به چیزایی که تو این دنیا هستن دل نبند
چون آدم که مردنیه
مال دنیا هم بردنیه
آدماش یا عمرشون تموم میشه
یا احساسشون
اگه خود آدم بمیره دردش خورنیه
اما امان از روزی که .......
میدونم خیلی از اونایی که الان اینو میخونن چه فکری میکنن ولی.......
دیگه هیچی مهم نیست
حالا دیگه فقط ثانیه ها رو میشمرم
تا اونجایی که ..................
هرکی که از اینجا بره بیرون ( اگه الان داره به من فحش میده ) سعی کنه دیگه برنگرده
چون در هیچ حالتی من بر نمیگردم
حتی اگه دیگه ورق برگرده
چون دیگه ورقی نمونده
این منم
آرزوهای شیرینم تلخ شده
رازهای دلم برملا شده
خاطراتم نخ نما شده
عشق آتشینم سرد شده
وای بر من ... وای بر تو !
در تباهی روزگارم می خواهم که تنها باشم
دردی نیست که درمان نداشته باشد
دوای درد بی درمان من هم
زین پس
تنهایی است
(٪
۱۱۱۱۱۱۱۱۱۱۱۱۱۱۱
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود و لیک خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و داد خواه
کز دست غم خلاص من آنجا مگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار باز گو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یارب مباد آنکه گدا معتبر شود