تقدیم به بهار

 

خداوندا !!!!!

مرا واسطه ی عشق خود به آدمیان کن ، تا

آن جا که نفرت است ، عشق را ارزانی کنم.

آن جا که تقصیر و گناه است ، ببخشایم.

آن جا که تفرقه و جدایی ست ، پیوند بزنم.

آن جا که خطاست ، راستی را هدیه کنم.

آن جا که شک است ، ایمان بدهم .

آن جا که نومیدی ست ، امید شوم.

آن جا که ظلمت است ، چراغی بر افروزم.

آن جا که غم است ، شادی به پا کنم.

خداوندا !

باشد که بیش تر نسلی دهم تا تسلی یابم.

درپی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن.

در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن

زیرا با دادن است که می گیریم.

با فراموشی خویشتن است که خویشتن را می یابیم.

با بخشیدن است که بخشوده می شویم.

و با مردن است که زنده می شویم

قدیس فراسوا ی آسیزی