یاد یاران

بی تو بودن چقدر سخته

 

                   با تو بودن هم خودش درده

 

                              بی تو فکر کردن محاله

 

با تو بودن هم یه خوابه

 

گفته بودی تو را از یاد خواهم برد

 

       ولی نبردم

 

گفته بودی دل به دگری خواهم سپرد

 

       ولی نسپردم

 

گفته بودی فراموشت خواهم کرد

 

       ولی نکردم

 

گفته بودی غباری بر خاطرات خواهد نشست

 

       ولی ننشست

 

ومی خواهم بدونی

 

 اگه کفر نیست

 

گفته بودی تو دستت رو بالا بگیر خدا خودش می گیره

 

ولی ببین که اون دستم رو نگرفت

 

وبدان که

 

اگر دورم ز دیدارت دلیل بی وفایی نیست
وفا آنست که نامت را همیشه زیر لب دارم.

وبدان که

گرم یاد آوری یانه من از یادت نمی کاهم

من تو را چشم در راهم.

وبدان که

 در خیال و اندیشه من توئی

نه همین شب که همه شبها توئی

تو دلم تویی اون و با کسی آشنا نکردم

 

تا قیامت هم تو رو من از خودم جدا نکردم

وبدان که

شاید چیزی نمی گم ولی شبها تا سحر منتظرت می مونم

بخدا محاله به یادت نباشم

زیر آسمون پرستاره به یادت نباشم

کاش می شد

کنارم میماندی ودستم را دردستت می فشردی.

کاش می دانستی

 دلم برایت تنگ هست

به اندازه همین فاصله که ما بین من و توهست.

کاش می دانستم

این سکوت را تا به کی ادامه خواهی داد.

کاش می گفتی

که این بغض نشکفته تا به کی بشکفته خواهد شد.

وکاش می شد

می دانستم که این فاصله ها تا به کی برچیده خواهد شد.

من نمی دانم

بی من کجا رفتی و من بی توبه کدامین سرزمین پناه خواهم برد.

وتو ای ناز...  .  ....

بدان که

اکنون چون درختی خشک و بی بارم

وگلی خشکیده در سینه دارم

ومن هنوز در تردیدم

 که آیا گریزی ازاین فاصله نبود.

ومن هنوز هم در تردیدم

که آیا گریزی ازاین فاصله نبود.

ومن هنوز هم در اندیشه اینم

بعد از تو از کدام دریچه

آسمان را به تماشا بنشینم

 

ومن هنوز در پاسخ این سوالم

که آیا به راستی

خود کرده را هیچ تدبیر نیست

پس نقش تو در این ره چیست؟